μανα, μητερα, μαμα, μανουλα, μαης και θεριστής

 

 - Λευτεράκη τι κάνεις;

- καλά, να εδώ.

- απορροφημένο σε βρίσκω, που ταξιδεύει ο νους σου;

- πουθενά, εδώ γύρω

- διαβάζεις;

- ναι, λέω να σου μοιάσω

- και τι διαβάζεις αν επιτρέπεται;

- επιτρέπεται ξεεπιτρέπεται, θα σου πω μπας και με αφήσεις στην ησυχία μου.

Διαβάζω ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, το Ξεπροβόδισμα.

- μάλιστα και Καρυωτάκη ο νεαρός, μήπως θες και θάλασσα;;;

- 'οφου, αρχίσαμε τα χαριτωμένα

- όχι βρε, εννοώ, μήπως θες να πάμε για μπάνιο στην θάλασσα;

- όχι δεν θέλω

- κοίτα, εγώ το είπα γιατί σήμερα η μέρα ήταν , πως να το πω, ήταν φορτισμένη.

Στίς 12 του προηγούμενου μήνα έγινες δυο χρονών, και σήμερα γνώρισες την μητέρα σου, την Ραίσα.

Χάρηκες;

- άκου λοιπόν:

— Ἀγάπη μου, ἤσουνα παιδί· παιδί μου, εἶσαι ἄντρας τώρα·

σῦρε, ἀκριβέ μου, στὸ καλό, μὴ σὲ προφτάσει ἡ μπόρα.

— Μάνα μου, κοίτα, ἐνύχτωσε· πῶς νὰ κινήσω; βρέχει·

μάνα, μιὰ θλίψη μὲ κρατεῖ καὶ μία τρομάρα μ᾿ ἔχει.

— Παιδί μου, ὅλοι θὰ φύγουνε· κι ἂν μείνεις τελευταῖος;

σῦρε· καὶ πάντα νά ῾σαι ὄρθιος καὶ πάντα νά ῾σαι ὡραῖος.

— Μάνα, ὁ χειμῶνας ρυάζεται κ᾿ ἡ νύχτα ἀγκομαχάει·

μὲ δένει, μάνα, μιὰ ντροπή, κ᾿ ἕνας καημὸς μὲ πάει.

— Βλέπε, παιδί μου, πάντα ὀμπρός. Τὸ χτὲς μὴ σὲ πικραίνει.

Τώρα ἡ ζωὴ σὰν ἄλογο στὴν πόρτα σὲ προσμένει.

— Μάνα, οἱ ἄνεμοι ρίξανε τοῦ δρόμου τὸ πλατάνι·

μὲ τρώει, μανούλα, ἡ θύμηση, κι ὁ πόνος μὲ δαγκάνει.

— Παιδί μου, ὅλου θὰ φύγουνε· κι ἂν μείνεις τελευταῖος;

σῦρε· καὶ πάντα νά ῾σαι ὀρθὸς καὶ πάντα νά ῾σαι ὡραῖος.

— Μάνα μου, κοίτα, ἐνύχτωσε· πῶς νὰ κινήσω; βρέχει·

μάνα, μιὰ θλίψη μὲ κρατεῖ καὶ μία τρομάρα μ᾿ ἔχει.

- Ώπα ο Λευτεράκης, εκφραζετε και δια της ...ποιήσεως

- Τι νόμιζες, μόνο εσύ θα είσαι ...βλαμένο;;;

- ...........................