ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΣΥΝΝΕΦΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

- Τελικά, βολτάροντας μαζί σου όλο και κάτι μαθαίνω.

- Αλήθεια;;;

- Τώρα γιατί με ειρωνεύεσαι;

- Γιατί λες μπούρδες.

- Ωραίος τρόπος.

Είσαι και ...καλλιεργημένος άνθρωπος.

Και γιατί λέω μπούρδες;

- Ρε συ παλικαράκι, θυμάσαι πόσος ήσουν όταν σε πήρα στα χέρια μου;

Μαζί μου, δεν έχεις δει, όσα έως τώρα έχεις δει;

- Ναι, αλλά θέλω να μαθαίνω περισσότερα. Εσύ την πιο πολύ ώρα ή φωτογραφίζεις ή "χάνεσαι" στον κόσμο σου. 

- Ρε παράπονα ο Λευτεράκης.

- Όχι ρε συντροφάκο, δεν είναι παράπονα, να ανοίξουμε κουβέντα ήθελα.

Πάντως και για να λέμε και την αλήθεια, μπορεί φίλους πολλούς να μην έχεις, αλλά αυτοί που έχεις σε αγαπάνε έτσι;

- Αλήθεια είναι αυτό

- Γιατί δεν είσαι και ο ...ευκολότερος άνθρωπος του πλανήτη, ε;

- ............

- Να ρε παιδί μου σήμερα, εκεί που πήγαμε το μεσημέρι, στην κυρία Ελένη και στον κύριο Κώστα, σε αγαπάνε και αυτοί, μέχρι τον σκύλο τους έκλεισαν μέσα για να πάμε.

- Λευτεράκη, τον σκύλο τους, τον έκλεισαν μέσα, για να μην κάνει εσένα μια μπουκιά. Γιατί ο σκύλος των Κλάδηδων είναι 124 φορές σαν και εσένα, άσε που είναι φύλακας με πτυχίο.

- Σιγά μην έχει και ντοκτορά. Εγώ ξέρω πως μόνο το γάβγισμα του άκουσα. Όσο για το φύλακας, κλαίνε οι χήρες, κλαίνε και οι παντρεμένες, που λέτε και εσείς.

Έχεις εσύ παράπονο, που πάμε βόλτα και δεν αφήνω ούτε σκόνη να σε πλησιάσει.

Σήμερα είδες, εκεί στην παραλία, στο Βρομοπούσι, δέκα μέτρα μακριά την είχα την κοπέλα, περίμετρο κανονική, τύπου Βιετνάμ, όχι τρίχες. Που να πλησιάσει;

- Ναι Λευτεράκη μου, το είδα, αλλά τις κοπέλες να...

- Νανάκια, πρόσεχε τι θα πεις, μην αρχίσεις εκείνα τα:

Τις κοπέλες πρέπει να τις αφήνεις και κλπ γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά.

- Σιγά ρε αιμοβόρε, σκιάχτηκα.

- Έτσι μπράβο, σκιαγμένος να΄σαι.

Λοιπόν, σήμερα ξέρεις τι με εντυπωσίασε;

- Για πες.

- Εκείνο το νησί που μου έδειξες απέναντι μας.

- Την Μακρόνησο λες;

- Ναι. Με εντυπωσίασε η ιστορία της, αλλά και για μια φορά ακόμα, πείστηκα, για το  πόσο άλογα ζώα είστε εσείς οι άνθρωποι, οι και καλά, νοήμονες.

- τεσπα

- Πάντως και μεταξύ μας, μια πετριά την έχεις έτσι;

- Γιατί το λες τώρα αυτό;

- Γιατί σε είδα πως κοιτούσες τις λεμονιές, εκεί στην αυλή των Κλάδηδων, τις κοιτούσες, τους μιλούσες και ήσουν σαν συγκινημένος να πω ένα πράγμα.

- Εντάξει μωρέ, έχω και εγώ την ...πετριά μου, που λες και εσύ.

- Στα λόγια μου ήρθες.

Α και που είσαι, να μεταφέρεις στην κυρία Ελένη, στον κύριο Κώστα και στον μικρό Διονυσάκη, ένα μεγάλο ευχαριστώ για την φιλοξενία και την φροντίδα τους. Ούτε μια φορά δεν με μάλωσαν, άσε που η κυρία Ελένη δεν με άφησε έξω στο κρύο, όπως ήθελαν κάποιοι άλλοι...

- ...

- Η νονά πού ήταν σήμερα;

- Να πας να την ρωτήσεις.

- Άξεστε!